Luiza Terzian : SPERANȚA

O primăvară fără  viorele.

Fără miros de mare peste vară,

Un azi cu ore nesfârșit grele,

Spre mâine-ntunecat, ca o povară.

         O toamnă fără  gânduri se așterne,

         Spre   iarna ce-a-nghețat etern  dorința 

         Și lupte fără  noimă  par eterne,

         Eternă pare-acum și suferința.

Nu se arată nicio licărire,

De zâmbet, de iubire sau de fluturi,

Când crunta și sinistra amăgire,

Naște sordid doar râncede rebuturi.

        Acoperim tot sufletul cu teamă,

        Crezând , ascultători, a  mia oară,

        Că maladia asta nu ne cheamă

         Și totul e durere necesară.

O să uităm cum am ajuns doar umbre,

Captivi  în propria  noastră toleranță,

Motivul premonițiilor  sumbre,

În anul fără vise cu speranță.

                            ՀՈՒՅՍԸ

   Մի  գարուն`  առանց մանուշակների,

   Մի ամառ`  առանց  ծովի զեփյուռի,

   Արդ `  անվերջ ժամերով   դժվարանց, 

    Dեպի մռայլ  վաղը տանող, բեռնված։

                 Առանց  խոհերի մի  աշուն  է  սփռվում,

                  Դեպի սառեցնող ձմեռ  տանող  իղձերը,

                  Հավերժ են թվում անիմաստ մարտերը,

                 Տառապանքը  ևս,   հավերժ  է թվում։

Չի զգացվում  ոչ մի թփրտոց,

Ժպիտի, թիթեռի  կամ սիրո,

Երբ  թյուրությունը նենգ,  չարագործ ,

Ծնում է  քմահաճ,  նեխած թափոն։

             Պատում  ենք ամբողջ հոգին  վախով,

             Խոնարհ, որերորդ անգամ կարծելով,

            Որ  մեզ չի  դիպչելու   այս   ախտը ,

             Եւ  կարևոր  է ցավի   պահանջը։

Կմոռանանք`  ինչպես  դարձանք  ստվերներ,

Սեփական համբերությամբ գերի,

Պատճառը  մռայլ  նախազգացումների,

Տարում  այն առանց հույսով լի երազների ։

               Լուիզա  Թերզյան                      

թարգմանեց  Ազատուհի Բենլյան    

by Redactor