CUVÂNTUL AMBASADORULUI ARMENIEI, HAMLET GASPARIAN, CU OCAZIA ZILEI REPUBLICII

București, 28 mai 2013

28 mai este una din cele mai mari sărbători ale armenilor. În 1918 în această zi, Consiliul Național Armean a proclamat independența Republicii Armenia. Oricât de grele erau vremurile – încă nu se sfârșise primul război mondial, segmentul oriental al poporului nostru încă purta lupte pe viață și pe moarte pe de o parte împotriva tătarilor din Caucaz, iar de cealaltă parte împotriva cotropitorilor turci otomani, armenii fuseseră deportați și masacrați în propria lor țară, Armenia se umpluse de refugiați chinuiți de foame și boli, tifosul și holera secerau mii de vieți – în acea zi, după o întrerupere de 600 de ani, a fost restabilit statul armean. Oricare erau condițiile, oricât de nedreaptă era soarta ce ne fusese hărăzită, crearea statului independent a deschis în fața poporului nostru poarta supraviețuirii și renașterii. După atâtea pierderi, aceasta era o mare șansă pentru poporul nostru. Armenia a intrat în familia națiunilor lumii. Și, privind din depărtarea istoriei, problema nu era nici măcar aceea că această independență a durat doar doi ani. Aceasta a pus bazele Armeniei de astăzi, trecând prin cei 70 de ani de regim sovietic când, deși semi-independentă, țara noastră și-a păstrat totuși atributele statalității: granițe administrative, drapel, imn, stemă, limbă de stat, Constituția propria și, în paralel cu aspectele negative ale regimului sovietic, s-au dezvoltat anumite ramuri industriale, agricultura, ocrotirea sănătății, educația, științele, tehnica, literatura, cultura și arta.

Așadar, Armenia de astăzi reprezintă continuarea primelor două republici. În acest sens, putem spune că astăzi marcăm cea de a 95-a aniversare a Republicii Armenia: o vârstă respectabilă chiar și la scară internațională, ceea ce pe bună dreptate ne dă motiv de mândrie.

Păstrarea statului creat pe o mică parte din Patria noastră istorică a fost posibilă datorită bravurii, tăriei, hărniciei și talentului neasemuit al fiilor poporului nostru, datorită sângelui vărsat pentru țară. Să-i cinstim pe armenii căzuți în primul și al doilea război mondial, precum și pe vitejii ce s-au jertfit în luptele eroice din Karabagh.

Patria a supraviețuit și s-a dezvoltat grație unității noastre, grație eforturilor și sacrificiilor comune ale armenilor din țară și din afara ei.

Și astăzi, mai mult ca oricând, este nevoie de unitatea noastră. Unitate pentru viitorul nostru, pentru împlinirea aspirațiilor noastre naționale. În lumea de astăzi în plină globalizare observăm două fenomene paralele: pe de o parte, o integrare cât mai mare a sistemelor politice și economice, a educației și culturilor, iar de cealaltă parte o subliniere a particularităților naționale. În acest context, popoarele tind să stabilească legături trainice și multilaterale cu diasporele lor, să se ajute reciproc, statele-mamă urmăresc ocrotirea drepturilor conaționalilor lor ce trăiesc în străinătate. Iar când spunem drept, înțelegem identitate națională, adică limbă, credință și tradiții strămoșești.

Dacă ne vom cunoaște cum trebuie istoria și valorile noastre, vom avea dreptul să ne mândrim, convinși fiind de rezistența și înzestrarea poporului nostru, de uriașul nostru aport la civilizația universală din Caucaz până în Cappadocia, din Pont până la Mediterana, din Mesopotamia până în Balcani. Conștientizarea acestui lucru ne va consolida și îmbogăți identitatea armenească, dându-i persoanei noastre o valoare în plus care, în condițiile competiției de astăzi, este garanția succesului colectiv și personal.

Istoria a ridicat în fața poporului nostru uriașe probleme, de așa natură, încât depășirea lor face din viața fiecăruia dintre noi o misiune aparte. După opinia mea, aceasta este atât o datorie, cât și un noroc: prin aceasta sensul vieții noastre armenești devine mai profund, iar acțiunile noastre capătă o încărcătură suplimentară.

Așadar, îi doresc fiecăruia dintre noi tărie a Spiritului Armenesc, precum și cultul Limbii, Credinței și Patriei noastre.

Trăiască Armenia, Patria tuturor armenilor!

 ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԴԵՍՊԱՆ ՀԱՄԼԵՏ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆԻ ԽՈՍՔԸ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐՎԱ ԿԱՊԱԿՑՈՒԹՅԱՄԲ

28 Մայիս 2013, Բուխարեստ

Մայիսի 28-ը հայ ժողովրդի ամենամեծ տոներից մեկն է: 1918 թ. այդ օրը Հայ Ազգային խորհուրդը Թիֆլիսում հռչակեց Հայաստանի Հանրապետության անկախությունը: Ինչքան էլ ժամանակները ծանր էին,- դեռեւս ընթանում էր Առաջին համաշխարհային պատերազմը, մեր ժողովրդի արեւելյան հատվածը դեռեւս կենաց-մահու կռիվ էր տալիս մի կողմից կովկասյան թաթարների, մյուս կողմից օսմանցի թուրք զավթիչների դեմ, մեր բուն Հայրենիքում հայ ժողովուրդը տեղահանվել եւ կոտորվել էր, Հայաստանը լցվել էր հիվանդ ու սովալլուկ փախստականներով, տիֆն ու խոլերան հազարներով հնձում էին մարդկանց,- այդ օրը 600-ամյա դադարից հետո վերականգնվեց Հայոց պետականությունը: Ինչ էլ լինեին պայմանները, ինչքան էլ անարդար լիներ մեզ վիճակված ճակատագիրը, անկախ պետության ստեղծումը մեր ժողովրդի առջեւ բացեց վերապրումի եւ վերածննդի դուռը: Այդքան կորուստներից հետո դա մեծ բախտավորություն էր մեր ժողովրդի համար: Հայաստանը մտավ Ազգերի միջազգային ընտանիք: Եվ պատմական հեռվից նայելով, նույնիսկ խնդիրն այն չէր, թե այդ անկախությունը տեւեց ընդամենը երկու տարի.  այն հիմք դրեց այսօրվա Հայաստանի` անցնելով խորհրդային 70 տարիների միջով, երբ մեր երկիրը թեեւ կիսանկախ, այնուամենայնիվ պահպանեց պետականության ատրիբուտները` որոշակի վարչական սահմաններ, դրոշ, հիմն, զինանշան, պետական լեզու, Սահմանադրություն, եւ այդ ռեժիմին հատուկ բացասական կողմերին զուգահեռ, զարգացան արդյունաբերության տարբեր ճյուղերը, գյուղատնտեսությունը, առողջապահությունը, կրթությունը, գիտությունը, տեխնիկան, գիր ու գրականությունը, մշակույթն ու արվեստները:

Ուստի այսօրվա Հայաստանը շարունակությունն է նախորդ երկու հանրապետությունների: Այս առումով, կարելի է ասել, որ այսօր մենք նշում ենք Հայաստանի Հանրապետության 95-րդ տարեդարձը. պատկառելի տարիք նույնիսկ միջազգային չափումով, ինչը իրավամբ մեզ հպարտանալու առիթ է տալիս:

Մեր պատմական Հայրենիքի մի փոքր մասի վրա ստեղծված այդ պետությունը հնարավոր եղավ պահպանել մեր ժողովրդի զավակների անօրինակ խիզախության, տոկունության, աշխատասիրության եւ տաղանդի շնորհիվ, հանուն Հայրենիքի թափած նրանց արյան շնորհիվ: Փառք տանք առաջին եւ երկրորդ Համաշխարհային պատերազմներում ընկած հայորդիներին, Ղարաբաղյան հերոսամարտում զոհված մեր քաջերին:

Հայրենիքը պահպանվեց եւ զարգացավ մեր միասնության շնորհիվ, Հայրենիքում եւ Հայրենիքից դուրս ապրող հայերի համատեղ ջանքերի եւ զոհողությունների շնորհիվ:

Այսօր նույնպես, առավել քան երբեւէ, պահանջվում է մեր միասնությունը: Միասնություն մեր ապագայի, մեր ազգային իղձերի իրականացման համար: Այսօրվա գլոբալացվող աշխարհում մենք նկատում ենք զուգահեռ երկու երեւույթ. մի կողմից քաղաքական եւ տնտեսական համակարգերի, կրթության ու մշակույթների հնարավորինս լայն ինտեգրում եւ սերտաճում, մյուս կողմից ազգային յուրահատկությունների ընդգծում: Այս համատեքստում ժողովուրդները ձգտում են  իրենց սփյուռքների հետ ամուր եւ բազմակողմանի կապերի, միմյանց օժանդակության, մայր պետությունները հետամտում են արտասահմանում ապրող իրենց հանրությունների իրավունքների պաշտպանության: Իսկ երբ ասում ենք իրավունք, հասկանում ենք ազգային ինքնություն` այսինքն, լեզու, հավատ եւ հայրենի ավանդույթներ:

Եթե մենք լավ ճանաչենք մեր պատմությունը եւ մեր արժեքները, ապա հպարտանալու իրավունք կունենանք` համոզվելով, թե ինչ տոկուն եւ օժտված ժողովուրդ ենք, ինչ վիթխարի ներդրում ենք ունեցել համաշխարհային քաղաքակրթության մեջ`Կովկասից մինչեւ Կապադովկիա, Պոնտոսից մինչեւ Միջերկրական, Միջագետքից մինչեւ Բալկաններ: Այս գիտակցումը կամրապնդի եւ կհարստացնի մեր հայկական ինքնությունը` մեր անձին տալով հավելյալ մի արժեք, որ այսօրվա մրցակցության պայմաններում հանրային թե անձնական հաջողության երաշխիք է:

Պատմությունն այնպես է արել, որ մեր ժողովրդի առջեւ դրել է շատ մեծ խնդիրներ, այնպիսիք, որոնց հաղթահարումը յուրաքանչյուրիս կյանքը դարձնում է յուրատեսակ առաքելություն: Իմ կարծիքով, դա եւ պարտականություն է, եւ բախտ. դրանով մեր հայկական կյանքի իմաստը խորանում է, մեզ գործելու լրացուցիչ լիցք հաղորդում:  

Ուրեմն յուրաքանչյուրիս մաղթում եմ մեր հայկական Ոգու ամրություն, մեր Լեզվի, Հավատի եւ Հայրենիքի պաշտամունք:

Կեցցե Հայաստանը` ամենայն հայոց Հայրենիքը: 

by Mihai Stepan Cazazian